Pers en lezersreacties op Schemerland
klik op het plaatje om naar de originele site te gaan / terug naar overzicht / scroll ↓

TROUW
1-6-2019
Dichterlijke debuutroman
In Berthe Spoelstra's dichterlijke debuutroman 'Schemerland' kruipen we in de huid van de oude Jeanne die is gestopt met praten. 'Ik laat wat water rondgaan in mijn mond, spoel de nachtgedachten weg. Het glas landt op het marmeren blad en maakt een vertrouwd geluid in het donker. Scherp en dof tegelijk. De excercitie is zonder morsen volbracht. Maar het blijft gedoe.'
Jeanne zit in haar huis en over denkt haar leven. Hoe neem je afscheid? Wat vermag verbeelding in een klein gebleven vrouwenleven? 'Schemerland' gaat over leren spreken over leven en dood, over de krachtmeting spoken uit het verleden, en het onvermijdelijke einde dat wacht.
'Gisteren verbrak Vivienne de stilte. Ze zei dat alles in de nieuwe kamer beige is. Alsof dat een voordeel is. Ik was afgedwaaLd naar andere werkelijkheden waar verhuizen, inpakken of praten niet bestaan. Verfrist klom ik uit mijn kleed omhoog.'
Verschenen in Trouw Magazine

Holland Media Combinatie
9-7-2019
Niet het verhaal is bepalend, maar hoe zij het vertelt.
Vijfentachtig is ze, de oude Jeanne die al tientallen jaren in haar appartement in Parijs woont. Vier kinderen heeft ze gebaard, een grote liefde gekend en kwijtgeraakt. En nu is ze op. Na een val van de trap gaat lopen alleen nog met de grootst mogelijke moeite en niet meer dan een paar stappen. Spreken doet ze ook niet meer. Haar kinderen besluiten dat het zo niet langer gaat en regelen een kamer in een verzorgingshuis. Een week om te verhuizen, om de nieuwe kamer op te knappen en in te richten. Het is die week die Berthe Spoelstra (1969) beschrijft in 'Schemerland'. Jeanne zinkt weg in haar gedachten die een mengeling zijn van herinneringen, eigen verzonnen verhalen en losse woorden. Terwijl de kinderen om haar heen redderen en grote delen van Jeannes verleden weggooien, voelt zij zichzelf wegzinken in de weggetjes op het tapijt onder haar voeten of in het schilderij met schapen aan de muur, waarin ze ronddwaalt met het fantasiekind Lila-Lilou. Duidelijk is in de filmische beelden van het verhaal de achtergrond van Spoelstra als dramaturg (bij Frascati Theater in Amsterdam) te herkennen. Haar stijl is poëtisch en dromerig, niet het verhaal is bepalend, maar hoe zij het vertelt.
Sonja de Jong

Friesch Dagblad
15-11-2019
Spoelstra toont in haar roman aan dat ze in staat is zo'n moeilijk thema literair bevredigend gestalte te geven.
↑