Achtergrondinformatie

terug naar overzicht / scroll ↓  

Jarenlang schreef ik in stilte, omdat het voldoening bood. Verhalen, portretten, schetsen. Een huis met meerdere verdiepingen, meerdere bewoners. Een binnenplaats, zolder erbij.

Op een dag was het een roman.

Het eerste idee ontstond op basis van mijn ervaringen in 1987-'88 in Parijs. Het jaar na mijn eindexamen middelbare school trok ik naar de Franse hoofdstad om daar (via de organisatie SOS 3ième Age, accueil et service) fulltime oude mensen te verzorgen bij hen thuis in het 12e arrondissement. Ik trof er onder andere een vrouw die niet meer sprak. Ze zat voor de televisie in een leeggehaald huis. Een jaar lang kwam ik vrijwel dagelijks met de gamelle - een pan eten van de lokale gaarkeuken - en voerde haar. Elke keer vroeg ik hoe het met haar ging.

Op een dag gaf ze antwoord.

Na zes maanden bleek ze allesbehalve dement. Tot een lang gesprek is het nooit gekomen. Ze sprak weinig, maar elke keer dacht ze daadwerkelijk na over mijn vraag. En vrijwel altijd was haar antwoord: 'goed, mijn kind'.

Wat zou haar verhaal zijn geweest?

'Stilte drijft voorbij en wordt gevolgd door stilte, dit keer in een ander kleurenpalet.' 

Mevr. J. / Parijs, mei 1988

terug naar overzicht / scroll ↓ 

↑